نکته جالب اما هم‌زمانی تقریبی هزارمین شماره با سالگرد دریافت مجوز است؛ گویی تقویم نیز این دستاورد را جشن می‌گیرد.خوزی‌ها نمونه‌ای از یک روزنامه حرفه‌ای است و این حرفه‌ای‌گری مدیون مدیریت آن است. محمد مالی صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول، با تجربه‌ای ارزشمند و نگاهی دقیق به روزنامه‌نگاری، خوزی‌ها را از بسیاری نشریات کشور متمایز کرده است. کمتر رسانه‌ای از چنین مدیری برخوردار است که بر جزئیات حرفه‌ای، از طراحی تا محتوا، تسلط کامل داشته باشد. این ویژگی در کیفیت خروجی خوزی‌ها از لوگو تا چیدمان صفحات به‌خوبی نمایان است.
لوگوی خوزی‌ها حرفه‌ای است و هویت بصری قوی به آن بخشیده است. صفحه اول با طراحی شکیل و منسجم توجه مخاطب را جلب می‌کند. اما نقطه قوت اصلی خوزی‌ها تیترهای صفحه یک آن است. این تیترهای اغلب دو یا سه‌کلمه‌ای، با ایجاز و دقت، پیام را منتقل می‌کنند. برای مثال، تیترهایی مانند «کمبود آب» یا «صدای کارگران» موضوع را به‌سرعت منتقل می‌کنند و با انتخاب واژگان قوی حس کنجکاوی و اهمیت موضوع را در مخاطب برمی‌انگیزند. این، درک عمیق نیازهای مخاطب و اصول روزنامه‌نگاری را نشان می دهد.
بااین‌حال خوزی‌ها نیز مانند هر رسانه‌ای کاستی‌هایی دارد. توقف چند شماره این روزنامه که معمولاً به مسائل شخصی مدیرمسئول مرتبط است، نقطه‌ضعفی جدی محسوب می‌شود. روزنامه‌نگاری، حرفه‌ای گروهی است و وابستگی بیش‌ازحد به یک فرد می‌تواند به اعتبار و استمرار نشریه آسیب بزند. پیشنهاد می‌شود با تقویت ساختار تیمی، انتشار روزنامه حتی در غیاب مدیرمسئول نیز تداوم یابد.
پیشنهاد دیگر بازنگری در هویت روزنامه است. خوزی‌ها پیش‌تر خود را «روزنامه صبح ایران» معرفی می‌کرد، اما طبق مجوز وزارت ارشاد گستره توزیع آن به خوزستان محدود است. هرچند این عنوان اخیراً در کانال تلگرامی روزنامه دیده نمی‌شود، تمرکز بر مسائل محلی خوزستان می‌تواند هویت و تأثیرگذاری خوزی‌ها را تقویت کند. در حالی‌که روزنامه‌های سراسری مسائل ملی را پوشش می‌دهند خوزی‌ها می‌تواند با تمرکز بر دغدغه‌های بومی، صدای رسای مردم خوزستان باشد و مخاطبان محلی را بیش‌ازپیش جذب کند.
خوزی‌ها با هزار شماره، توانایی خود در مسیر حرفه‌ای‌گری را اثبات کرده است. معتقدم با رفع کاستی‌ها و تأکید بر هویت استانی، آینده‌ای روشن‌تر در انتظار این روزنامه است. برای خوزی‌ها و تیم آن آرزوی موفقیت دارم.
