ایرنا را تنها خبرگزاری کشور میدانم. اینکه بگوییم ایران یک خبرگزاری دارد، شاید افتخار نباشد اما واقعیت است. یادم نمی رود در یکی از کلاس هایی که در دانشگاه امام حسین ع برگزار بود، دانشجویی از من فرق بین سایت خبری و خبرگزاری را پرسید. من هم پنج آیتم و نرم بین المللی را در تعریف خبرگزاری نوشتم. هنوز سطر آخر نوشته ام تمام نشده بود که یکی از ته کلاس پرسید یعنی شما می‌گویید فارس خبرگزاری نیست؟! گفتم من در پاسخ به پرسش دوست تان، شاخص های علمی مترتب بر ساختار رسانه ای که لباس خبرگزاری بر قامت هر رسانه می پوشاند نوشتم، اینکه مصادیق کدامند با شماست. هنوز به خانه نرسیدم که زنگ زدند دیگر برای کلاس ها تشریف نیاورید!
در هر جلسه ای حاضرم ثابت کنم که ایران یک خبرگزاری دارد و آن هم خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) است.
در دوره مدیریت یکی از مدیران عامل ایرنا، طی مقاله ای نوشتم که ” ایرنا بال پریدن ندارد” و برخورد مدیریت با این مقاله، چند شکایت به تعداد پارگراف های مقاله بود. نه در این مقاله ، بلکه در مقالات دیگر، ماهیت وجودی ایرنا به عنوان صدای حاکمیت سیاسی و موانع موجود در راه بروز و ظهور قابلیت و رهایی از چارچوب های خودساخته را نوشتم، اما کو گوش شنوا ؟!
سال ۸۶ شماری از دوستان روابط عمومی از مجموعه های نظامی، مهمان ایرنا بودند. آن وقت ها علی شریفی مدیر روابط عمومی بود و اصرار داشت که به سالن کنفرانس بروم و با آنان صحبت کنم. تک تک آنان از ایرنا انتقاد کردند. وقتی همه حرف زدند، گفتم آدم وقتی از چیزی انتقاد می کند، باید شناخت وافی و کافی از موضوع مورد انتقاد داشته باشد. لطف کنید یک نفر به نمایندگی از شما که بیشترین شناخت را از ایرنا دارد، وظایف و ماموریت های ایرنا را برایم تعریف کند. یکی از آن میهمانان شروع کرد به حرف زدن و همه حرفای او به خروجی مطبوعاتی ایرنا ختم می شد!
پاسخ دادم : فرض بگیریم شما در مجموعه سازمانی تان ، مسئول جمع آوری اطلاعات آشکار و پنهان هستید و من به عنوان یک روزنامه نگار، شما را با خروجی اطلاعات آشکارتان قضاوت کنم، آیا این قضاوت به عدالت نزدیک است؟ برگشت گفت اگر منظور خروجی ویژه ایرنا است، آن را هم دیدیم و چنگی به دل نمی زند! پاسخ دادم ماموریت ایرنا فقط به خروجی ها خلاصه نمی‌شود!
یک مثال برایشان زدم و تاکید کردم این یکی از صدها عملکرد ایرنا است که شما الان می‌شنوید!
به ماجرای پاک شدن لکه ” منطقه خاک سفید” از چهره پایتخت اشاره کردم و ماجرای پنهان شدن آقایان ” سیامک قادری” و محمود ظهیرالدینی” در کانتینری که می‌توانست به قیمت جانشان تمام شود اما آنان چند هفته تلاش و پایمردی کردند تا گزارش و عکسهای آنان، موجب تصمیم سازی در حاکمیت شود و پس از آن بود که این لکه از چهره تهران پاک شد.
اینکه چرا افکار عمومی نباید از اهم فعالیت های ایرنا آشنا باشد و چراهای دیگر، به مشکلات بزرگتری بازمی‌گردد.
معتقدم تا روزی که یک مدیر روابط عمومی می‌تواند برای مدیریت در ایرنا تعیین تکلیف کند و اساس کار این رسانه، بر اساسنامه عهد دقیانوس استوار باشد، این چرخه معیوب همچنان ادامه خواهد داشت.
با همه این مسائل، تاکید می‌کنم که ایرنا دارای حرفه ای ترین کادر است که در صورت بازتعریف جایگاه و ماموریت های این رسانه ، می‌توانند برای ایران عزیز، منشأ اثر بیشتری باشند.
در خاتمه بزرگترین افتخار حرفه ایم این است که بخشی از عمرم را در کنار همکارانم در ایرنا گذراندم. پس فرصت را برای شادباش و آرزوی توفیقات بیشتر برای آنان، مغتنم می شمارم.
«معتقدم تا روزی که یک مدیر روابط عمومی می‌تواند برای مدیریت در ایرنا تعیین تکلیف کند و اساس کار این رسانه، بر اساسنامه عهد دقیانوس استوار باشد، این چرخه معیوب همچنان ادامه خواهد داشت.»
این بخشی از نوشته آقای جعفری چمازکتی است فردی که به نظرم نقش تعیین کننده در برگشت ایرنا و عقبگرد آن به عهد دقیانوس داشت؛ کسی که با ادبیات شخم زدن اتاق خبر آمد و همه پیشرفت های ایرنا را تخریب کرد تا رفقایش را راضی کند. به عنوان مثال، او کسی است که شبکه های اجتماعی ایرنا به عنوان جدیدترین ابزار اطلاع رسانی و یکی از موثرترین روش های گفت و گو با مردم را منحل کرد
جناب امین. از رفیق بازی آقای جعفری نوشتی. اگر حرفتان را مبنای صحت قرار بدهیم ، به یاد خواهیم آورد در دوره مورد اشاره شما، یکی از رفقای ایشان( دکتر جلیلی) مدیریت مجموعه چندرسانه ای و شبکه های اجتماعی ایرنا را بر عهده داشتند!