نقش رسانه در جنگ های آمریکایی
به هر جهت جنگ ها برای دلایل سیاسی رخ می دهند. شروع کننده جنگ به دنبال رسیدن به اهداف راهبردی سیاسی است. اما جنگ راهکاری است که هزینه های سنگینی دارد، هم هزینه اقتصادی و هم هزینه های جانی و انسانی. جایی که رسیدن به هدف از طریق اعمال خشونت مستقیم دنبال می شود هزینه های سنگینی وجود دارد.
رسانه در جنگ های جدید مهمترین سلاح جنگ است. زیرا جنگ های جدید نه به دنبال روش های سنتی برای تضعیف قدرت نظامی طرف مقابل نیستند بلکه معطوف به شکستن اراده هستند چه با اعمال مستقیم خشونت باشد چه از طریق عملیات روانی. اما شیوه جنگ آمریکایی و نقش رسانه در آن به گونه ای متفاوت است.
شیوه جنگی آمریکایی از طریق نمایش فناوری و برتری فناورانه و تسلیحاتی بر طرف مقابل انجام می شود که اغلب در زمانی کم حمله ای گسترده از طریق آخرین تسلیحات رخ می دهد، همان نظریه هول و وحشت. بازنمایی رسانه ای این شیوه جنگی چنین است که به مخاطب قدرت و دقت فناوری نظامی و تسلیحاتی نمایش داده می شود و روایت جنگ نیز از همین طریق پیش می رود که رسانه را اشباع می کند. اما این گونه خاص از روایت جنگی چند مشکل اساسی دارد.
نخست، مخاطب از هزینه های جانی و مالی جنگ دور می شود. زیرا رسانه جنگ را به گونه ای روایت می کند که تسلیحات قوی و دقیق هیچ گونه هزینه انسانی ندارند. از این طریق آمادگی ذهنی مخاطب برای هزینه های واقعی جنگ کاملا پایین می آید و جنبه های اخلاقی جنگ رنگ می بازد. چرا که مخاطب تصور می کند حملات آمریکایی ها به دیگر کشورها هیچ قربانی غیرنظامی و حتی نظامی از هیچ کدام از طرفین ندارد؛ مخصوصا برای طرف خودشان. این نوعی فریب روانی مخاطب خودی است که تصور می کند جنگ هزینه انسانی ندارد.
از طرف دیگر، نمایش فناوری نظامی در تصاویر و روایت ها سبب می شود که اهداف سیاسی جنگ ها گم شوند و دیده نشوند. مخاطب در این صورت حالت ذهنی خاصی پیدا می کند که انگار هدف جنگ صرفا استفاده از فناوری نظامی و اهداف نظامی است. گویی که جنگ ها رخ می دهند که اهدافی تخریب شوند؛ در حالی که جنگ ها رخ می دهند تا اهداف سیاسی خاص و معینی محقق شوند.
