الگوی تاثیر مستقیم نقش مخاطب را بسیار منفعل در نظر می گیرد، در حالی که چنین نیست. نمونه کنونی در سکوهای رسانه های اجتماعی به طور ملموس فعال بودن مخاطب را نشان می دهد.
در مقابل آن نظریه برجسته سازی در رسانه به میدان آمد. مطابق این نظریه رسانه نمی تواند به مخاطب بگوید چگونه فکر کند اما می تواند برای مخاطب تعیین کند به چه فکر کند. از طریق برجسته سازی موضوعات و استفاده از روش های رسانه ای می توان مخاطب را وادار کرد که به چه چیزی بیندیشد. از این جهت که رسانه می تواند چنین تاثیری بگذارد نقش آن بسیار مهم است.
در گذشته و قبل از ظهور فن آوری های ارتباطی نوین رسانه ها از برجسته سازی در عناوین و عکس ها، نحوه پرداختن به موضوعات و شدت پرداخت، گنجاندن موضوعات در جاهایی که توجه زیادی جلب می کند یا توجه کمی جلب می کند، استفاده می کردند. اما در زمان ما که فن آوری های پیشرفته ارتباطی ظهور کرده اند آن چیزی که بسیار تعیین کننده است الگوریتم ها هستند.
ما از جهات متعدد توسط الگوریتم ها محدود می شویم؛ زیرا دیگر مانند گذشته روزنامه نمی خوانیم بلکه در درگاه هایی که اخبار را گزینش می کنند می گردیم، در فضای مجازی به تعامل می پردازیم یا از طریق جستجوگرها موضوعات را دنبال می کنیم. تقریبا همه این سکوها و فضاها توسط الگوریتم های ماشینی مدیریت می شوند که الگوریتم بر اساس برنامه ریزی خود و اطلاعاتی که از خود ما کسب می کند تعیین می کند چه موضوعاتی را به ما نشان دهد.
جستجوگرها می توانند بر اساس حساب هایی که داریم بدانند که ما به چه چیزی علاقه داریم و واکنش نشان می دهیم و فقط این مطالب را به ما نشان دهند، سکوهای رسانه های اجتماعی نیز بر اساس کارهایی که کرده ایم، چیزهایی که نوشته ایم، پسندیده ایم، واکنش نشان داده ایم یا نظر داده ایم، و بر اساس رفتار کسانی که دنبال کرده ایم موضوعات خاصی را به ما نشان می دهند.
الگوریتم ها همان کاری را می کنند که در نظریه برجسته سازی بیان شده است: آنها به ما می گویند به چه چیزی فکر کنیم؛ گرچه ما در حصار آنها هستیم و آنها تعیین می کنند چه چیزی می تواند موضوع تفکر باشد اما نمی توانند بگویند چگونه فکر کنیم.
