حتمن شنیده اید که برخی از همکاران در رسانه ها، منتظر می مانند تا اخبار را از روابط عمومی ها دریافت و منتشر کنند و برخی هم اخبار روابط عمومی ها را به دلیل آنکه بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد نمی پذیرند.
هر دو مورد واقعیت دارد. حتی مورد سومی هم هست که برخی از افراد شاغل در رسانه، حقوق دومشان را از روابط عمومی حوزه تحت پوشش خود دریافت می‌کنند.
اینکه کدام روش درست یا غلط است به دو عامل بستگی دارد: نخست شخصیت فرد و دوم سبک زندگی که برای خود انتخاب کرده است. و صد البته که سبک زندگی منبعث از شخصیت افراد است.
تجربه من می گوید که یک خبرنگار واقعی هیچگاه نمی تواند یک فعال موفق در حوزه روابط عمومی باشد و بالعکس! این را کسی می‌گوید که تجربه در مدیریت روابط عمومی و تاسیس اولین فصلنامه مطالعات و تحقیقات در روابط عمومی( هنر هشتم) را در کارنامه حرفه ای خود دارد.
در حالی که یک خبرنگار دنبال یافتن حقیقت است، همکارش در روابط عمومی دنبال کتمان همان حقیقت و ارائه روایت مورد نظر سازمان خود به جای حقیقت ماجرا است!
اگر کسی غیر از این را به شما گفت به من خبر بدهید تا دهها نه، صدها نه، بلکه هزاران مورد عینی را که طی چهار دهه فعالیت رسانه ای دیده ام، برایتان بازگو کنم.
واقعیت این است که یک خبرنگار واقعی همواره به دنبال حقیقت است و این سبک نگرش و زندگی، او را از مواهب دنیوی بسیاری محروم می کند اما راز جاودانگی و فرهیختگی در همین محرومیت ها نهفته است. در مقابل خبرنگارانی که خود و سازمان رسانه ای شان را در اختیار مطالبات روابط عمومی ها قرار می دهند، همواره برخوردارند اما محروم از فرهیختگی و جاودانگی!
شخصن به خبرنگاران دسته اول ارادت دارم.
محتمل است خواندن این سطور بر دوستان من در روابط عمومی ها گران بیاید اما واقعیت همین است که گفتم. شاید اگر بیشتر به ماهیت وجودی روابط عمومی ها در مغرب زمین که بر شالوده بازاریابی،فروش، رضایت مشتری و سود بیشتر بنا شده توجه میکردیم، دچار سوتفاهم نمی شدیم.
