من اما روزنامه خوب هفت صبح را با او می شناسم. بر خلاف عده ای که ممکن است او را با هفت صبح بشناسند.
مبالغه نیست اگر بگویم مزینانی خالق هفت صبح است. پدر هفت صبح است. او تا ابد صاحب معنوی هفت صبح خواهد ماند.
امروز عصرِ سه شنبه، غافلگیرانه ترین خبر برای من کناره گیری مزینانی از مدیریت روزنامه هفت صبح بود. وقتی در توییتی نوشت:«۱۳ سال با روزنامه هفت صبح زندگی کردم؛ از انتخاب اسم و طراحی لوگو تا امروز که مدیریت روزنامه را به درخواست خودم واگذار کردم . شرح مصیبت ها و خوشی های این دوران بماند برای بعد. برای آرش خوشخو که مسئولیت مدیریت را پذیرفت آرزوی موفقیت دارم».
علی مزینانی یک عاشق واقعی رسانه است. رسانه نگاری که رضایت مخاطب را به هر چیزی ترجیح می دهد.
چند بار که برای خرید نسخه اینترنتی روزنامه هفت صبح با مشکل فنی سایت فروشنده مواجه شدم کافی بود تا یک پیام کوتاه در توییتر برایش ارسال کنم. به فاصله چند دقیقه تلفنم زنگ می خورد و همکاری از روزنامه هفت صبح از طرف مزینانی پشت خط بود تا مشکل را برطرف کند.
او حتی در مواقعی که هزینه واریز می شد و خرید اینترنتی روزنامه به درستی انجام نمی شد اشتراک رایگان چند روز بعد را هم شامل حالم می کرد.
این ها به نظر کارها و حرف های ساده ای است اما رفتار او -به عنوان مدیرعامل یک روزنامه پرشمارگانِ مطرح که بسیاری از اساتید ارتباطات و رسانه تاییدش می کنند- قابل ستایش بود و هست.
قصدم این نیست و انصاف هم نیست که سند تمام موفقیت های هفت صبح را ۶ دانگ به نام علی مزینانی بزنم حتما و قطعا وجود یک سردبیر همه فن حریف و کارکشته مثل «آرش خوشخو» در موفقیت هفت صبح تاثیر بالایی دارد.
حتما همکارانی مثل مصطفی مسجدی و صدرا بکتاش و سایر تحریریه قدرتمند روزنامه هفت صبح در موفقیت های این روزنامه اثرگذار هستند.
اما این را هم باید پذیرفت که وجود و حضور مدیری خلاق مثل مزینانی در راس همه این موفقیت هاست.
جای خالی علی مزینانی در هفت صبح خالی است. امیدوارم این روزنامه دوست داشتنی از نبود او متضرر نشود.
