روایت سردبیر «آسمان آبی» از تعطیلی این روزنامه

او نوشته بود:«حرف‌های بسیاری برای گفتن وجود دارد، اما اوراق ما اجازه نمی‌دهد. دل‌مان می‌خواست بازهم حرف‌هایمان را روی کاغذ بیاوریم، اما دست روزگار اجازه نداد. شاید موقتی باشد، اما هر چه هست، دیگر نمی‌توانیم برای شما بنویسیم یا از شما بنویسیم. اگر مشکلات مالی نبود، اگر افرادی بودند که قلب‌شان برای فرهنگ می‌تپید و سرمایه‌گذاری حوزه رسانه را امر خیر فرهنگی می‌دانستند، اگر مسئولان کمک می‌کردند که چراغ رسانه‌ای خاموش نشود، اگر و هزاران اگر دیگر اگر بود، شاید ادامه می‌دادیم و هر روز بهتر از دیروز می‌بودیم».

این روزنامه خود را «نخستین روزنامه مجله ای صبح ایران» می دانست.