چندی بعد، سئوال مهمی ذهن مرا به خودش اختصاص داد: ما چند تا روزنامه داریم؟ احتمالا صدها. چند تا سایت داریم؟ احتمالا چند هزار تا. چند تا پیج و کانال خبری داریم؟ باز هم احتمالا هزاران مورد. خب، چرا باید یک رسانه جدید به این‌ها اضافه بشود؟ و این رسانه که می‌خواهد از صفر شروع بشود، چطور قرار است مابین این تراکم رسانه‌ای دیده شود؟
این، البته جواب‌های خودش را دارد که بعدها مفصل به آن خواهم پرداخت. اما سئوال مهم بعدی که حسابی مرا تکان داد، این بود: چرا به جای این‌که یک رسانه سطح متوسط را بگیریم و آن را اوج بدهیم و به بالا ببریم، می‌رویم و از صفر شروع می‌کنیم؟ آیا همیشه باید از صفر شروع کرد؟
یکی از کارآفرینان برجسته کره‌ای، در کتاب زندگینامه خودش، اشاره می‌کرد که مرا «متخصص تغییر جهت» می‌دانند. اما چرا؟ به این علت که می‌روم و کارخانه‌های ورشکسته و نیمه‌تعطیل و با بازدهی متوسط و کم را می‌خرم، مشکلات‌شان را بررسی کرده و سریع تغییرات لازم را می‌دهم و این کارخانه‌ها به اوج می‌رسند. دریک مورد، پالایشگاهی تعطیل در بلژیک را خرید. اول بررسی کرد و دید که دلیل شکست آن چه بوده. سریع مدیرها را تغییر داد و انگیزه در کارکنان ایجاد کرد. بازار را شناسایی کرد. فروشندگان همین پالایشگاه، دو، سه سال بعد حاضر بودند آن را با قیمت سه، چهار برابر از او خریداری کنند. بله، او «متخصص تغییر جهت» بود.
سئوال اصلی این‌جاست که چرا ما رسانه‌ای متوسط را تحت اختیار نمی‌گیریم تا آن را به اوج برسانیم؟ چرا همیشه از صفر؟ رسانه‌ای که ایجاد شده، مرحله اینرسی سکون را از سر گذرانده و این خیلی مهم است. اینرسی سکون، یعنی یک شیء بدون حرکت باقی خواهد ماند مادامی که انرژی قوی‌‌تری بر آن غلبه نکند. جسم تمایل به حفظ وضعیت خود دارد. حالا این وضعیت، چه می‌خواهد سکون باشد، چه حرکت. ما چرا چنین نباشیم؟ رسانه‌ای که در وضعیت حرکت هست را بگیریم و توان‌مان را اثبات کنیم. این، آیا بهتر نیست؟ مخصوصا رسانه‌هایی که قبلا هم موفق و معتبر و مشهور بوده‌اند و پیش‌زمینه‌ای هم داشته و دارند.
دفعه بعد، بهتر نیست به این فکر کنیم؟ و دست از ایجاد رسانه‌ای از صفر برداریم؟ ایجاد یک رسانه از صفر، واقعا کار طاقت‌فرسایی است و این سطح از انرژی مورد نیاز برای غلبه بر وضعیت سکون، خیلی‌ها را منصرف می‌کند؛ در حالی که رسانه در حال کار، این مرحله صعب را از سر گذرانده است…
