نیک نامی…
چرا که نه؟ می شود. باور کنید. بارها برای من اتفاق افتاده حتی برعکسش!
دوباره از اول می نویسم،با تغییری تک کلمه ای اما مهم و کاربردی: بعضی آدم ها را ممکن است اصلا ندیده باشی یا خیلی کم دیده باشی مثلا در حدِ یک سلام و علیک و احوال پرسی کوتاه، در حد نهایتا دو دقیقه، نه بیشتر؛اما در همین حد هم از آنها انرژی منفی بگیری.
چرا که نه؟ می شود. باور کنید. بارها برای من اتفاق افتاده حتی عکسش!
حالا اما بحث من، رویِ خوبِ ماجراست. رویِ مثبت. همان انرژیِ مثبت. همان انرژیِ خوب.
این البته به باطن آدم هاست. به درونیاتشان و به نیتشان نسبت به آدم های اطرافشان.
من اما نسبت به یک آدمِ «نیکنام» چنین حسی دارم؛دقیقا همان نکته های مثبتی که عرض کردم.
اهالی رسانه استان فارس او را به نیک نامی می شناسند. به اخلاق نیک، به پندار وکردار و رفتار نیک.
یک رسانه نگار حرفه ای، با اخلاق،با انصاف،باسواد و با وجدان.
٣١ سال فعالیت های خبریِ عاشقانه در بالاترین سطح، بدون کمترین حاشیه و پرداختن به مطالبات مردمی از«نیکنام خشنودی» همچون نامش نیکی و نیکنامی برجای گذاشته و خواهد گذاشت.
نیکنام خشنودی حالا پس از ۳۱ سال فعالیت رسانه ای از ایرنا بازنشسته شده اما همچنان عاشقانه کار رسانه و رسانه نگاری را که به بند بند وجودش گره خورده ادامه می دهد.
منتهای آرزویم برای «نیکنام» قصه امروز و نیک نامان قصه های فردا «خشنودی» مردم از آنهاست.
چه جمله زیبایی از توماس ادیسون به یادگار مانده:« نیک نامی پیراهنی است که هرگز کهنه نمی شود».
